Een lange mail. Emotioneel maar recht voor zijn raap. Zo laat Jan vorig jaar januari weten dat hij niet lang meer te leven heeft. Uitzaaiingen overal. Als een donderslag bij heldere hemel. Ook voor Jan zelf. Op RTV Scheldemond laat hij dit keer zichzelf interviewen. Een afscheid zoals je dat alleen van Jan mag verwachten. Een paar weken, een maand misschien. Dik vier maanden later kom ik hem tegen. Op Vestrock, in zijn geliefde Hulst. Het gaat goed. Beter. Jan vecht er zich bovenop. Nog meer plannen dan anders. Hij maakt weer televisie, gaat weer bij de ouden van dagen langs met zijn fotoarchief, wanneer we weer eens samen op pad gaan?

Samen in zijn Eendje, of eigenlijk het Eendje van Annelies, maar dat mag de pret niet drukken. Als vanouds op pad door Grenspark Groot Saeftinghe. Op zoek naar bloemenpracht. Op akkers, langs slootkanten en in koelhuizen. Met Jan kom je overal. Ter bescherming tegen de zon het Outback-hoedje stevig op het hoofd. Het versterkt het beeld van de overlever. Het laat je tegelijk herinneren en vergeten hoe fragiel de mens naast je op het smalle bankje eigenlijk is. Geen tijd om terug te kijken, alleen maar vooruit. Jan barst van de energie. Of is het adrenaline? Niet te stuiten in ieder geval.

Juli van dit jaar kom ik Jan en Annelies tegen bij de officiële aftrap van Versterk de Scheldekust in Walsoorden. Als altijd een blij weerzien. Jan loopt met een stok. Gevallen, met een dikke knie worstelt hij zich de nieuwe betonnen trap op. Of hij naast me mag zitten. Wat denk je? Het zal de laatste keer zijn dat Jan en ik samen plannen maken. We zullen ze niet meer uitvoeren. De ziekte heeft Jan er ondergekregen, hoor ik van een buur. Het zal niet lang meer duren. Nu echt niet meer. Vorige dinsdag heeft de stoffelijke Jan ons voorgoed verlaten. Zijn herinnering blijft. Onuitwisbaar. De stilte die hij achterlaat oorverdovend. Dag Jan.

Marc GF Zaan